Σίκινος

Ένα νησί άγνωστο στους πολλούς με ιδιαίτερη κυκλαδίτικη ομορφιά. Έχει τρεις οικισμούς, την Αλοπρόνοια (θαλασσινή πρόνοια) , που είναι και το λιμάνι, το Χωριό και το Κάστρο. Μικρό σε κατοίκους με ιστορία από την Προϊστορική περίοδο , υποστηρίζει μια μορφή εναλλακτικής τουριστικής προσέγγισης κυρίως αξιοποιώντας τον περιπατητικό τουρισμό (σπηλιές, φαράγγια κ.α.), σε συνδυασμό με την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, αλλά και εν γένει κυκλαδική ιστορία του .

Οι κάτοικοί της ασχολούνται με τη βοσκή, τη μελισσοκομία και την τυροκομεία. Η κύρια είσοδος του Κάστρου, που είναι χτισμένο στην άκρη του γκρεμού πιθανόν στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, έχει κατεδαφιστεί, αλλά στέκει το «παραπόρτι», ένα εντυπωσιακό στεγάδι, που βγάζει στην επίσης εντυπωσιακή πλατεία. Εκεί υπάρχει η Παντάνασσα (1787) με το εξαιρετικής τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο και μια συλλογή από σπουδαίες εικόνες μεταβυζαντινής τέχνης, μεταξύ των οποίων και η Παναγία του Αντώνιου Σκορδίλη. Ολα αυτά τα δείγματα της περιβόητης Κρητικής σχολής του 17ου, του 18ου και του 19ου αιώνα μεταφέρονται το καλοκαίρι από την Παντάνασσα και εκτίθενται σε ειδική αίθουσα στο δημαρχιακό μέγαρο.

Δεν έχει όμως μόνο εκκλησίες το νησί. Εκτός των άλλων υπάρχει ένα σημαντικό κτίσμα-κόσμημα του 1901, ένα παλιό σχολείο δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, που θα επαναλειτουργήσει ως χώρος πολιτισμού. Γύρω στους 15 μαθητές (σε σύνολο 260 κατοίκων) στελεχώνουν δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.

Οι λογοτεχνικές αναφορές μέσα στην πάροδο των χρόνων για τη Σίκινο είναι πολλές, ιδιαίτερη όμως αυτή του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Οδυσσέα Ελύτη για τη Σίκινο, στο ποίημα του Η Μαρίνα των βράχων : «Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας / Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους / Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο».

Μικρή, μέσα σε μεγάλα νησιά, προσαρμόζει αρμονικά τη διαφορετικότητά της. Στην αρχή αδιάφορη, στη συνέχεια όμως μένεις μ ένα αίσθημα ανάγκης εκ νέου επίσκεψης.